ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΟΣ
Όταν η Δανάη συνάντησε τον Πέτρο στη Μονεμβασιά αισθάνθηκε μια γλυκιά
ταραχή. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερωτευόταν αλλά, να, καταλάβαινε ότι αυτός ο
έρωτας ήταν διαφορετικός. Λίγους μήνες μετά η Δανάη και ο Πέτρος ανέβαιναν τα
σκαλιά της εκκλησίας. Γιατί όλα είναι γάμος.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΕΣ ΓΙΑ ΣΧΕΣΗ
Μια διαφημιστική πρόσκληση προς παντρεμένες γυναίκες να γίνουν μέλη
ιστοσελίδας, που θα τους επιτρέψει να βρίσκουν άνδρες και να δημιουργούν σχέση
μαζί τους, προκαλεί οργίλες αντιδράσεις στην ισπανική πρωτεύουσα. Οι
διαφημιστικές αφίσες της victoriamilan.es στους δρόμους της Μαδρίτης καλούν τις
γυναίκες «Να ξαναζήσουν το πάθος. Να κάνουν σχέση!». Η παρότρυνση συνοδεύεται
από μια χαμογελαστή γυναίκα, αγκαλιά μ΄έναν παράνομο εραστή! «Θα΄πρεπε να
ντρέπεστε που προάγετε την απιστία», έγραψε οργισμένος ο Ντιέγκο Γκασκόν στο
ισπανικό Facebook. «Αυτό το σάιτ με αηδιάζει. Τι είδους ηθική επιχειρείτε να
προαγάγετε;» έγραψε ένας άλλος, ο Λόλες Φάλκνερ Φαλγκουέρας στην ίδια
ιστοσελίδα. «Ελπίζω αυτού του είδους η επιχείρηση να μην ευδοκιμήσει και να
κλείσετε, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στην οικογένεια, στον σύντροφό
τους, στην αγάπη». Η εν λόγω ιστοσελίδα είναι προφανές ότι απευθύνεται σε άλλου
είδους κοινό. «Ζεις μόνο μια φορά, όπως λένε, και θέλουμε να σε βοηθήσουμε
μ’αυτό το φιλικό σημείο συνάντησης να ομορφύνεις την καθημερινή ζωή σου». Η
εταιρεία διατείνεται ότι έχει συστήσει την πρώτη ιστοσελίδα γνωριμιών στην
Ευρώπη για παντρεμένους ή άτομα σε σχέση. Σύμφωνα με την ίδια, οι
ενδιαφερόμενες μπορούν να βρούν εραστές ακόμη και από τη Σουηδία, τη Νορβηγία ή
τη Δανία. "Δεν ξέρεις τι χάνεις μέχρι να δοκιμάσεις"
ΔΗΜΩΔΕΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ
Τες μεγάλες αποκριές
στέκουν οι ψωλές ορθές
γιεμ και το μεγάλο Πάσχα
στέκουν τα μουνιά και χάσκα.
ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΛΙΜΠΙΝΤΟ
Αφηγείται μια 35χρονη, που ο άντρας της έμεινε άνεργος πριν από δύο χρόνια,
και ενώ εκείνη ήταν έγκυος: «Όσο και αν κάνω τη χειραφετημένη, δεν τα έχω
ξεπεράσει αυτά. Και μόνο η ιδέα ότι εγώ ετοιμάζομαι για τη δουλειά και εκείνος
πίνει καφέ διαβάζοντας αθλητικές εφημερίδες με τσιτώνει. [...] Απογοητεύθηκα
που δεν γέννησα σε μονόκλινο αλλά σε τρίκλινο. Οι ισορροπίες στη σχέση μας
άλλαξαν και στον ερωτικό τομέα. Μου ρίχνει τη λίμπιντο ακόμη και το να βγάζει ο
άλλος λιγότερα από μένα».
ΔΑΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
Κύριοι, τώρα που θα γίνουμε Δανία να υποθέσω ότι πολλές Ελληνίδες θα
επιλέξουν να γίνουν ανύπαντρες μητέρες;
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΔΙΣΤΑΖΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ
ΠΑΙΔΙΑ ΕΚΤΟΣ ΓΑΜΟΥ
Το μικρότερο ποσοστό γεννήσεων εκτός γάμου έχει η Ελλάδα, συγκρινόμενη με
τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, φαίνεται ότι οι παραδοσιακές αντιλήψεις
όσον αφορά το σχηματισμό της οικογένειας και την τεκνοποιία αλλάζουν και στη
χώρα μας, όπως συνέβη στην υπόλοιπη Ευρώπη πριν από μερικές δεκαετίες. Τα
παραπάνω προκύπτουν από έρευνα του Βασίλειου Γαβαλά, λέκτορα στο Πανεπιστήμιο
Αιγαίου (Τμήμα Γεωγραφίας) και του Κώστα Ρόντου, αναπληρωτή καθηγητή στο ίδιο
πανεπιστήμιο (Τμήμα Κοινωνιολογίας), οι οποίοι εξέτασαν την εξέλιξη των εκτός
γάμου γεννήσεων μετά το 1980, τις διαφοροποιήσεις σε επίπεδο νομού και το
κοινωνικό και δημογραφικό προφίλ των ανύπαντρων μητέρων (μορφωτικό επίπεδο,
ηλικία και υπηκοότητα), χρησιμοποιώντας δεδομένα από την Ελληνική Στατιστική
Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Όπως εξηγούν οι δύο ερευνητές, η αύξηση στα ποσοστά των
γεννήσεων εκτός γάμου είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής
κοινωνίας. «Είναι ενδεικτικό», σημειώνουν, «ότι σε χώρες, όπως η Δανία, η
Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία οι μισές και παραπάνω γεννήσεις
λαμβάνουν χώρα εκτός γάμου». Μάλιστα, στις προαναφερόμενες χώρες είναι
συνειδητή απόφαση των μεγαλύτερων σε ηλικία και πιο μορφωμένων γυναικών να
φέρουν παιδιά εκτός γάμου, διαχωρίζοντας έτσι την τεκνοποιία από το γάμο. Σημαντική
διαπίστωση της εν λόγω έρευνας, όπως επισημαίνουν οι δύο ακαδημαϊκοί, είναι ότι
η αύξηση στα ποσοστά των εκτός γάμου γεννήσεων από τη δεκαετία του 1990 και
μετά αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στις γεννήσεις που δεν προέρχονται από
Ελληνίδες, αλλά από αλλοδαπές. Το προφίλ των ανύπαντρων αυτών μητέρων είναι
τελείως διαφορετικό από αυτό των Ελληνίδων, υποδεικνύοντας ότι οι μετανάστριες
που αποκτούν παιδιά εκτός γάμου το πράττουν από πεποίθηση και όχι εξαιτίας
κάποιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. «Οι Ελληνίδες που γίνονται μητέρες χωρίς να
είναι παντρεμένες είναι συνήθως νεαρής ηλικίας (έφηβες ή στη μετεφηβική περίοδο
οι περισσότερες) και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Αυτό δείχνει ότι ήταν μια
ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που κατέληξε σε γέννηση και όχι συνειδητή επιλογή. Δεν
αποκλείεται, όμως, στο μέλλον αυτό να αλλάξει, όπως δείχνουν τα δεδομένα.
Αρκετές Ελληνίδες που γίνονται ανύπαντρες μητέρες έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο
και είναι ηλικιακά ώριμες, αν και αποτελούν τη μειοψηφία των ανύπαντρων μητέρων
προς το παρόν» εξηγούν οι δύο ερευνητές. Στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως
επισημαίνουν, δεν αποκλείεται να έπαιξε ρόλο και η θρησκεία (με τη μορφή του
ανατολικού ορθόδοξου Χριστιανισμού) στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας αρνητικά
διακείμενης προς τα συγκατοικούντα άγαμα ζευγάρια και την τεκνοποίηση εκτός
γάμου. Παρόλα αυτά, εξηγούν οι δύο ερευνητές, οι παραδοσιακές συμπεριφορές της
Ελλάδας δεν παρατηρούνται σε όλες τις ορθόδοξες χώρες. Οι περιπτώσεις της
Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, οι οποίες είναι χώρες με ισχυρή ορθόδοξη
παράδοση, αλλά παρόλα αυτά παρουσιάζουν υψηλή γεννητικότητα εκτός γάμου, είναι
ένδειξη ότι η ανατολική ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε την ίδια επίδραση σε όλες
τις χώρες. «Η διαφορετική πολιτική και κοινωνική τροχιά της Ελλάδας από αυτή
των υπόλοιπων βαλκανικών κρατών είναι πιθανόν να διαμόρφωσε διαφορετικές
στάσεις και αντιλήψεις όσον αφορά το σχηματισμό της οικογένειας και την
ανατροφή των παιδιών» διαπιστώνουν οι κ.κ. Γαβαλάς και Ρόντος.
ΦΟΒΟΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ
Είμαι γυναίκα 29 ετών σε χρόνια σχέση στην οποία νιώθω πολύ ικανοποιημένη.
Νιώθω έλξη προς άλλους άνδρες που συναντώ τυχαία και αυτό με φοβίζει και μου
δημιουργεί ενοχές.
ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΠΩΣ
ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΟΥ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΑΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΑΙ ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΡΙΑΙ
Μια Αμερικανική εφημερίς απηύθηνε πρός τάς νεαράς καί εργαζομένας εκ τών
αναγνωστριών της, την ενδιαφέρουσαν ερώτησιν, άν κατά τήν εξάσκησιν τού
επαγγέλματος προσφέρονται εις αυτάς ευκαιρίαι και πιθανότητες πρός σύναψιν
καλού γάμου. Εκ τών απαντήσεων, πού ελήφθησαν εις τα γραφεία τής εφημερίδος,
διεπιστώθη στατιστικώς, ότι τό επάγγελμα τής σερβιτόρου παρουσιάζει τάς
περισσοτέρας πιθανότητας ευρέσεως γαμβρού, εις εκείνας πού το εξασκούν, τό δέ
επάγγελμα τής τηλεφωνητρίας, τάς ολιγωτέρας. Πολύ τυχηρόν επάγγελμα, ευνοούν
τήν αποκατάστασιν τών δεσποινίδων πού τό εξασκούν, είναι τό επάγγελμα τής
στενοδακτυλογράφου. Μία νεαρά καί ωραία δακτυλογράφος απήντησεν ως εξής εις τήν
ερώτησιν της εφημερίδος: «Δέν είναι καθόλου δύσκολον εις τάς συναδέλφους μου
καί εις εμέ να εύρωμεν υποψήφιον γαμβρόν, διότι μία νόστιμη καί νεαρά υπάλληλος
γραφείου, δέν έχει παρά νά αναζητήση τόν μέλλοντα σύζυγόν της μεταξύ τών ανδρών
πού ευρίσκονται κοντά της. Η προχειροτέρα λύσις είναι νά υπανδρευθή τον
προϊστάμενόν της, αρκεί νά μήν είνε έγγαμος ή αρραβωνιασμένος. Νέα καί ωραία
δακτυλογράφος έχει πιθανότητας ενενήντα τοίς εκατόν νά «μπλέξη» τόν
προϊστάμενόν της.» «Έχω πολλάς συναδέλφους, αι οποίαι κατ΄αυτόν τόν τρόπον
έκαμαν τήν τύχην των καί αποκατεστάθησαν εξαίρετα. Αλλά καί εκτός τού
επαγγέλματος, μάς είναι εύκολον νά εύρωμεν σύζυγον, καθότι οι άνδρες εκτιμούν
πολύ μίαν εργαζομένην γυναίκα, ιδίως όταν είναι ευφυής, μορφωμένη καί
αυτεξουσία.» Ολιγώτεραι ευκαιρίαι γάμου παρουσιάζονται εις τας γυναίκας
ιατρούς. Ιδού πώς εξεφράσθη σχετικώς μία ιατρός: «Δέν γνωρίζω εις τί οφείλεται
αυτό, αλλ΄όλαι αι συνάδελφοί μου παραπονούνται, ότι δέν ευρίσκουν σύζυγον. Τό
επάγγελμά μας είνε πολύ σοβαρόν καί τό κάτω-κάτω κανείς κύριος δέν θέλει νά έχη
ως σύζυγον μίαν γυναίκα περισσότερον μορφωμένην καί σοβαρωτέραν απ΄αυτόν.
Πρέπει νά αναζητώμεν τους συζύγους μας μεταξύ τών «ελαφρόμυαλων» νέων, ή τών
καλλιτεχνών. Συμβαίνει συχνά μία ιατρός νά έχη ως σύζυγον ένα πτωχόν μουσικόν.»
Μία γυναικεία αθλητική δόξα, διηγείται τά εξής: «Σήμερον τά σπόρτ είνε τόσον
τής μόδας, ώστε τόσον αι γυναίκες, όσον καί οι άνδρες ημπορούν νά αποκτήσουν
φήμην, χάρις εις τάς αθλητικάς επιδόσεις των. Μία κολυμβήτρια, μία τεννίστρια,
μία παγοδρόμος ή ξιφομάχος, ευρίσκει εύκολα σύζυγον, τοσούτω μάλλον, καθόσω
ταξιδεύει πολύ καί γνωρίζει πολλούς άνδρας, εκ τών οποίων μοιραίως, κάποιος θά
ζητήση την χείρά της.» Μία μπαλλαρίνα, απήντησεν εις τήν ερώτησιν
δι΄άντερωτήσεως: «Είδατε ποτέ έγγαμον «γκέρλ;» Θά μάς ήτο εύκολον νά εύρωμεν
σύζυγον αλλά δέν θέλομεν.» Ιδού καί η απάντησις μιάς ηθοποιού τού
κινηματογράφου: «Οφείλομεν νά είμεθα έγγαμοι, αδιάφορον άν θά ευτηχήσωμεν ή όχι
εις τόν έγγαμον βίον. Τό έχει τό επάγγελμά μας νά είμεθα ύπανδροι. Επίσης δέν
αρκεί νά ομιλή ο κόσμος δι΄ημάς. Πρέπει νά γίνεται λόγος καί περί τού συζύγου
μας. Ο σύζυγος μιάς καλλιτέχνιδος τής οθόνης, πρέπει νά είνε πρωταθλητής,
πυγμάχος, ή περίφημος ηθοποιός, εκατομμυριούχος ή πρίγκηψ. Χρειαζόμεθα άνδρας
πού νά εξυπηρετούν τήν ρεκλάμαν μας.» Μία σερβιτόρος έδωκε τήν ακόλουθον
απάντησιν: «Κάθε άνδρας χρειάζεται μίαν γυναίκα, πού νά είνε εις θέσιν νά τόν
υπηρετή καλά εις τό σπίτι καί νά τόν περιποιήται. Εξ άλλου, άς μή λησμονή
κανείς, ότι ο στόμαχος καί η καρδία είνε γείτονες. Αι σερβιτόραι ευρίσκουν
πάντοτε σύζυγον, αδιάφορον άν είνε ωραίαι. Σάς βεβαιώ, ότι υφιστάμεθα αληθή
πολιορκίαν από τά γεροντοπαλλήκαρα. Δι΄αυτό σπανίως συναντάται σερβιτόρισσα
χωρίς βέραν.» Ιδού εν τέλει τό παράπονον τής πτωχής τηλεφωνητρίας: «Οι άνδρες
μάς μισούν. Καί ο λόγος είνε, ότι κανένας κύριος δέν είνε ευχαριστημένος μαζή
μας. Θά ήθελα πολύ νά υπανδρευθώ, μόλις όμως ο υποψήφιος γαμβρός ακούση ότι
είμαι τηλεφωνήτρια, σπεύδει νά «διακόψη» καί νά τραπή εις φυγήν, διότι
φοβείται, ότι θά γίνη εσφαλμένη...σύνδεσις.»
“The horror! The
horror!”
Joseph Conrad
“Heart of Darkness”
Ο ΙΡΑΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΑΝΤΕΚ ΧΕΝΤΑΓΙΑΤ
Παραθέτουμε ορισμένα βιογραφικά στοιχεία του Ιρανού συγγραφέα Σαντέκ
Χενταγιάτ: ο Σαντέκ Χενταγιάτ γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1903. Το 1925 ταξίδεψε
για σπουδές στο Βέλγιο και το 1926 εγκαταστάθηκε στη Γαλλία. Εκεί έκανε την
πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας από την οποία τον έσωσαν περαστικοί. Επέστρεψε στο
Ιράν το 1930 και έγινε μέλος της Ομάδας των Τεσσάρων, που έπαιξε σημαντικό ρόλο
στη σύγχρονη περσική λογοτεχνία. Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ένα θεατρικό
και μετέφρασε στα περσικά Κάφκα, Τσέχοφ, Πόε, Σαρτρ, Μοπασάν. Η «Τυφλή
Κουκουβάγια» θεωρείται το αριστούργημά του. Αυτοκτόνησε το 1951 στο Παρίσι και
θάφτηκε στο κοιμητήριο του Pere Lachaise.
Εκ των ανωτέρω μπορούμε να συμπεράνουμε με βεβαιότητα ότι αν η πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας του ήταν επιτυχημένη, ο Σαντέκ Χενταγιάτ δεν θα είχε συγγράψει τα μετέπειτα έργα του. Επίσης μπορούμε να υποθέσουμε ότι αν η αυτοκτονία του είχε αποτύχει, πιθανώς να είχε συγγράψει έργα πολύ σημαντικότερα από τα προηγούμενα. Βλέπουμε εδώ το ρόλο που μπορεί να παίξει το τυχαίο στη λογοτεχνία αλλά και στην τέχνη γενικότερα.
ΣΤΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ
Στα νεκροταφεία συναντάει κανείς νεκρούς όλων των ειδών. Υπάρχουν νεκροί
νεαρής ηλικίας («κόπηκε νωρίς το νήμα της ζωής σου», «καλό ταξίδι, άγγελέ μας»
κλπ) και νεκροί ηλικιωμένοι (αυτοί είναι και οι περισσότεροι). Υπάρχουν φυσικά
και νεκροί μεσήλικες. Υπάρχουν νεκροί που πέθαναν ακαριαία (μπαμ και κάτω) και
νεκροί που ταλαιπωρήθηκαν. Υπάρχουν νεκροί παλιοσειρές, που οι συγγενείς τους
είτε τους έχουν ξεχάσει είτε δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή, είναι δηλαδή και
αυτοί νεκροί. Το καταλαβαίνει κανείς από την παραμέληση των τάφων. Οι
καινούργιοι –τρόπος του λέγειν –νεκροί φιλοξενούνται σε τάφους περιποιημένους,
με φρέσκα λουλούδια και αναμμένα καντήλια. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι
πλούσιοι νεκροί με τους επιβλητικούς τάφους σε αντίθεση με τους φτωχότερους.
Άλλωστε το χρήμα και ο βήχας δεν κρύβονται, ακόμη και στο θάνατο.
ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΚΕΡΙΩΝ
ΑΠΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕ ΚΗΡΟΠΟΙΕΙΟ
Ατομική επιχείρηση με βιβλία εσόδων-εξόδων και αντικείμενο εργασιών εμπόριο
κεριών. Αγοράζει από εκκλησίες με τιμολογόγιο αγοράς τα απόκερα και τα
αποστέλλει σε κηροπλαστείο για την μετατροπή τους σε κεριά τα οποια και
ξαναγοράζει για να τα ξαναπουλήσει. Ερώτημα:
Ποιά παραστατικά πρέπει να εκδοθούν σε όλη αυτή την διαδικασία και από τούς δυο επιτηδευματίες;
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Τον απασχολούσε το θέμα του θανάτου. Τον απασχολούσε γενικώς και ειδικώς,
οριζοντίως και καθέτως, εντός, εκτός και επί τα αυτά. Κάποιες φορές προσπαθούσε
να διώξει τη σκέψη από το μυαλό του. Έκανε στροφή 360 μοιρών αλλά νάτος, πάλι
εκεί. Ο θάνατος. Η ιδέα του θανάτου, για την ακρίβεια. Ο θάνατος ήταν κάτι που
δεν έπαιρνε αψήφιστα, με ελαφρότητα. Ήταν η μόνη βεβαιότητα σε έναν αβέβαιο
κόσμο. Υπήρχε βέβαια και η άποψη κάποιων φιλοσόφων ότι ο θάνατος δεν θα έπρεπε
να μας απασχολεί γιατί όταν έρθει εμείς δεν θα υπάρχουμε, θα έχουμε πεθάνει.
Αυτά τα έβρισκε λίγο νοητικές ακροβασίες, λίγο σοφιστείες, λίγο παρηγοριά στον
άρρωστο. Και η ιδέα του θανάτου; Η αγωνία του θανάτου; Τι έχουν να πουν γι’
αυτά οι κύριοι φιλόσοφοι; Και οι ίδιοι που τα λένε τόσο αποστασιοποιημένοι
είναι; Η καρδούλα τους το ξέρει. Υπάρχουν και οι ανατολικές θρησκείες,
φιλοσοφίες, κοσμοθεωρίες. Αυτές που μιλάνε για τη μετεμψύχωση, για την αέναη
κυκλικότητα της ζωής, για το επαναλαμβανόμενο σύμπαν. Αναφέρονται όμως σε μια
κλίμακα του χρόνου που δεν μπορούμε να συλλάβουμε, κάτι που ξεπερνάει τον
ανθρώπινο νου. Αναφέρονται σε δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια χρόνια. Μέχρι
τότε, ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Είχε διαβάσει τους υπαρξιστές. Τον «Ξένο» του
Καμύ, για παράδειγμα. Μόνο που εκεί η απάθεια του ήρωα αφορούσε το θάνατο της
μητέρας του, όχι του ίδιου. Το παράλογο της ύπαρξης, ο Σαρτρ κ.λ.π. κ.λ.π. Αυτά
είναι κουβέντες του τεμπελοκαφενέ, του deux magots και του flore. Ήταν, για την ακρίβεια, γιατί
τώρα εκεί μαζεύονται μόνο τουρίστες. Παρατηρούσε γύρω του τους άλλους
ανθρώπους. Παρατηρούσε πως απωθούσαν την ιδέα του θανάτου. Πως ξύπναγαν,
κινούνταν και κοιμόντουσταν, λες και ο θάνατος δεν υπήρχε, δεν τους αφορούσε.
Απώθηση είναι η σωστή λέξη. Η απώθηση είναι αμυντικός μηχανισμός. Όπως όταν
σπρώχνουμε κάτι κάτω από το χαλί. Δεν το βλέπουμε, αλλά εκείνο είναι εκεί. Και
κυρίως ξέρουμε ότι υπάρχει. Μπορεί, όμως, και να μην υπάρχει. Μπορεί να ισχύει
η άποψη των φιλοσόφων ότι όταν έρθει ο θάνατος εμείς δεν θα είμαστε εκεί γιατί
θα έχουμε πεθάνει. Από δω εμείς, από κει ο θάνατος. Μακριά και αγαπημένοι. Και
έτσι μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.
Η ΕΥΧΗ
Ο Θεός να σου κόβει χρόνια και να μου
δίνει μέρες φίλε αναγνώστη.
Η ΓΥΦΤΙΣΣΑ
Θα μου δώσεις ένα τσιγάρο
λεβέντη μου; Να σου πω ένα καλό για το σπίτι σου. Να σου πω και δυό ονόματα που
σε ζηλεύουν...
ΤΟ ΕΙΚΟΣΑΡΙΚΟ
Έβγαλε από το πορτοφόλι του το χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ και παρατήρησε
ότι υπήρχε επάνω του γραμμένη με στιλό η φράση: «αγαπημένο μου εικοσαρικάκι σε
αποχωρίζομαι και σε δίνω σε αυτόν τον βλάκα». Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό;
Προφανώς ο προηγούμενος κάτοχος του χαρτονομίσματος ήταν φιλοχρήματος.
Αναγκάστηκε να δώσει το εικοσάρικό του για να κάνει μια αναγκαία αγορά. Αν ήταν
στο χέρι του όχι απλώς δεν θα το έδινε αλλά θα φρόντιζε να συγκεντρώσει όσα
περισσότερα εικοσάρικα μπορούσε. Όπως οι αλχημιστές θα ονειρευόταν να ανακαλύψει
ένα μαγικό εικοσάρικο που θα γεννούσε πολλά μικρά εικοσαρικάκια. Θα γέμιζε το
στρώμα του με κολαριστά εικοσάρικα. Αν φοβόταν μήπως του τα κλέψουνε μπορεί να
τα κατέθετε στην τράπεζα. Αλλά και πάλι πόσο ασφαλής μπορεί να είναι μία
τράπεζα; Εδώ τράπεζες χρεοκοπούνε και άνθρωποι χάνουν τα λεφτά τους. Τόσα
και τόσα γίνονται. Θα μπορούσε να αγοράσει ομόλογα του Δημοσίου ίσως. Σε μία
μεγάλη οικονομική κρίση όμως ακόμη και τα κράτη χρεοκοπούνε. Ακόμη και αν δεν
χρεοκοπούνε επισήμως τυπώνουν χρήμα και δημιουργείται πληθωρισμός. Οπότε πάει η
αξία του εικοσάρικου. Ίσως θα έπρεπε να αγοράσει χρυσό. Ο χρυσός είναι σταθερή
αξία. Ο χρυσός μάς φέρνει πιο κοντά. Αυτά όμως ίσχυαν παλιά. Σήμερα η τιμή του
χρυσού έχει διακυμάνσεις. Ο χρυσός δεν είναι πλέον το ασφαλές καταφύγιο που
ήταν κάποτε. Το σίγουρο είναι ότι όχι μόνο αποχωρίστηκε το εικοσάρικό του αλλά
αποκάλεσε και τον μελλοντικό κάτοχο «βλάκα». Πού ούτε καν τον ήξερε. Αυτό
βέβαια θα μπορούσε να ήταν μια επιφανειακή ερμηνεία. Πολλές φορές τα φαινόμενα
απατούν. Πιθανόν να μην ήταν φιλοχρήματος. Μπορεί να ήταν το ακριβώς αντίθετο.
Μπορεί αυτή η πράξη του να μην έδειχνε αγάπη προς το χρήμα αλλά σκωπτική
διάθεση. Είναι θέμα ερμηνείας. Άλλωστε τα ίδια συμβαίνουν και στη λογοτεχνική
κριτική. Υπάρχουν κριτικοί που άλλα διαβάζουν και άλλα καταλαβαίνουν. Μένουν
στην πρώτη ανάγνωση και διακρίνουν επιτήδευση και πατερναλιστικό ύφος. Και η
γλώσσα έχει αδυναμίες. Προσφέρεται σε παρανοήσεις και αμφισημίες. Έτσι έχουν τα
πράγματα είτε μας αρέσει είτε όχι..
Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε μεγάλος φίλος της λογοτεχνίας. Ελάχιστα βιβλία
είχε διαβάσει και από αυτά τα περισσότερα ούτε που τα θυμόταν. Είχε διαβάσει
για παράδειγμα το «Κάποτε εν ψυχρώ» του Τρούμαν. Θυμόταν και το «Ο θείος
Γκόλντμπαχ και η εικασία του Πέτρου» του Αρίστου Δοξιάδη . Αυτό του άρεσε
γιατί διαδραματιζόταν στην όμορφη Εκάλη. Πρόσφατα διάβασε και το «Η Άγνοια» του
Μίλαν Πούντερα. Αυτό το τελευταίο του έκανε μεγάλη εντύπωση.
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ
Κύριοι, παρακολουθώντας τα πολιτιστικά δρώμενα όλα αυτά τα χρόνια έχω
καταλήξει στο συμπέρασμα ότι παράγουμε περισσότερη τέχνη απ’ όση μπορούμε να
καταναλώσουμε. Όχι μόνο αυτό, αλλά η ποσότητα της παραγόμενης τέχνης είναι
αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας. Αλήθεια, τι τους θέλουμε τόσους συγγραφείς,
ποιητές, κριτικούς, εκδότες, γκαλερίστες, κιουρέιτορς, κολεκτιβιστές,
ηθοποιούς, σκηνοθέτες, θεατρολόγους, χορογράφους, εικαστικούς, βίντεο άρτιστς,
ντιζάινερς, μουσικάντηδες, περφόρμερς και δε συμμαζεύεται; Τι τους θέλουμε
όλους αυτούς τους μασκαράδες και τεμπελχανάδες; Χρειαζόμαστε λιγότερη τέχνη και
περισσότερη σοβαρότητα. Ούστ, κοπρίτες.
Ευθύφρων Πασιγνώστου
τεχνοκριτικός
Ο ΕΚΔΟΤΗΣ
Δεν είχε καθόλου καλή γνώμη για εκείνον τον εκδότη λογοτεχνικού περιοδικού ο
οποίος προσπαθούσε με ιδιαίτερη επιμονή να εξελιχθεί σε παράγοντα του χώρου.
Τον θεωρούσε δημοσιοσχεσίτη, μαλαγάνα και άνθρωπο κακών προθέσεων. Όταν μάλιστα
ένας γνωστός του ο οποίος είχε στο παρελθόν οικονομική συναλλαγή με τον εν λόγω
εκδότη τον αποκάλεσε «κουφάλα», αυτή η άποψή του ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ
ΜΑΡΟΥΛΙ
Αγοράζουμε το μαρούλι από το σούπερ μάρκετ ή το μανάβη. Το τυλίγουμε
σε μια εφημερίδα, το βάζουμε σε μια πλαστική σακούλα και το τοποθετούμε στο
ψυγείο. Με αυτό τον τρόπο το μαρούλι θα διατηρηθεί φρέσκο για μεγαλύτερο
διάστημα. Κάποιοι ενδεχομένως θα σπεύσουν να πουν ότι αυτό δεν είναι
λογοτεχνία. Λογοτεχνία δεν ξέρω αν είναι, αλλά σίγουρα είναι μια χρήσιμη
συμβουλή για να ευκολύνουμε τη ζωή μας. Άλλωστε από λογοτεχνία έχουμε να φαν
και οι κότες.
ΧΑΙΚΟΥ
πέντε
εφτά
πέντε
ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ
Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε κάτι το μεμπτό στο να περιφέρεται
ασκόπως στους δρόμους της πόλης και να κάθεται σε διάφορα καφενεία παρατηρώντας
τους περαστικούς, η ικανοποίησή του από αυτή τη δραστηριότητα αυξήθηκε αισθητά.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ
ΕΜΟ
Γεια σας. Τους θυμάστε τους emo;
Ήταν κάτι νεαροί, σχεδόν μειράκια, που είχαν εμφανιστεί πριν λίγα χρόνια με τις
φράντζες τους και με μελαγχολικό ύφος. Όταν τους πρωτοείδα ομολογώ ότι
ενοχλήθηκα. Πάλι κάνουν βλακείες οι νέοι μας, σκέφτηκα. Είμαι και κάποιας
ηλικίας, βλέπετε. Με τον καιρό όμως τους συνήθισα, μέχρι που άρχισα να τους
συμπαθώ. Έβρισκα κάτι το θεατρικό στη συμπεριφορά τους. Όταν μάλιστα κάποια
παλιόπαιδα τους θεώρησαν εύκολο στόχο και άρχισαν να τους προπηλακίζουν
εξοργίστηκα. Όπως εμφανίστηκαν ξαφνικά οι emo έτσι ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Μόδα ήταν
και πέρασε. Για να δούμε τι καινούργιο θα σκαρφιστούν οι νέοι μας ή οι «φυλές»,
όπως λέτε εσείς στα περιοδικά.
Τιτίκα Ασπρούλια
μεταφράστρια-κριτικός λογοτεχνίας
IN PRAISE
OF MALTA
Είναι γνωστό στους έχοντες στοιχειώδεις γνώσεις γεωγραφίας ότι η Μάλτα είναι
ένα νησιωτικό κρατίδιο στα νότια της Σικελίας. Επίσης η Μάλτα θεωρείται χώρα
μάλλον φτωχή, με κατά κεφαλή εισόδημα από τα χαμηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πολλοί από τους τουρίστες που επισκέπτονται τη Μάλτα μιλούν με συγκατάβαση για
μια χώρα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον και με κατοίκους ελαφρώς μίζερους. Υπάρχει
όμως και η άλλη άποψη. Η Μάλτα αποτελείται στην πραγματικότητα από δύο μικρούς
άγονους βράχους χωρίς πλουτοπαραγωγικές πηγές, στους οποίους κατοικούν 370
χιλιάδες άνθρωποι. Παρατηρείται με άλλα λόγια και φαινόμενο υπερπληθυσμού. Σε
αυτές τις αντίξοες συνθήκες η οικονομία της χώρας έχει αναπτυχθεί βασιζόμενη
στις υπηρεσίες (τουρισμός, ναυτιλία) και στην ελαφρά βιομηχανία. Επίσης, το
επίπεδο κοινωνικών παροχών (παιδεία, υγεία) είναι εξαιρετικό και συγκρίνεται με
αυτό πλουσιότερων χωρών. Τα αγγλικά είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα ενώ πολλοί
κάτοικοι μιλούν και ιταλικά. Λαμβάνοντας υπ΄όψη όλες αυτές τις ιδιαιτερότητες
θα ήταν σωστότερο να μιλήσει κανείς όχι για μια χώρα φτωχή αλλά για το
μαλτέζικο οικονομικό θαύμα. Εύγε λοιπόν στους συμπαθείς και φίλεργους κατοίκους
της Μάλτας. Βλέπουμε εδώ ότι τα πιο ουσιαστικά επιτεύγματα δεν είναι απαραίτητα
και τα πιο εντυπωσιακά.
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΞΩΓΗΙΝΩΝ ΣΤΗ ΓΗ ΓΙΑ
ΤΟΥΡΙΣΜΟ
Για στρατιωτικούς σκοπούς ή απλά για τουρισμό μπορεί να επισκεφθούν ή να
έχουν επισκεφτεί τον πλανήτη μας εξωγήινοι, σύμφωνα με επίσημα έγγραφα του
υπουργείου Εθνικής Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών. Απόρρητα έγγραφα που είδαν το
φως της δημοσιότητας πριν λίγες ημέρες, περιέχουν δηλώσεις ανώτατου
αξιωματούχου περί άμεσης προτεραιότητας για περαιτέρω έρευνα των αναφορών και
μαρτυριών για επισκέψεις εξωγήινων στη Γη. Τα έγγραφα του 1995 αναφέρουν ότι
"δεν προκύπτει από πουθενά εχθρική διάθεση των εξωγήινων, άρα εξετάζεται η
επίσκεψή τους για:β) επιστημονική έρευνα ή...
γ) τουρισμό.
Ο ίδιος αξιωματούχος υποστήριζε ακόμη, ότι ο πραγματικός αριθμός των περιστατικών είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που πιστεύουμε, καθώς οι άνθρωποι δεν ρισκάρουν να εκτεθούν ή "εξευτελιστούν" κατά τον ίδιο, ομολογώντας πως έχουν δει εξωγήινους.
ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
Ανέβηκε στο λεωφορείο, επικύρωσε το εισιτήριό του στο μηχάνημα και μετά
παρατήρησε γύρω του τους επιβάτες. Υπήρχαν εκεί άνθρωποι όλων των ηλικιών και
όλων των προελεύσεων (from all walks of life,
όπως θα έλεγαν οι φίλοι μας οι Άγγλοι). Σκέφτηκε ότι με αυτούς τους
ανθρώπους μοιραζόταν όχι μόνο τη σύντομη διαδρομή μέχρι τον προορισμό του αλλά
και το υπέροχο ταξίδι της ζωής.
ΠΕΙΡΑΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ
ΑΙΓΑΙΟΝ
Τηλεγραφικώς ηγγέλθη εκ Σκοπέλου ότι είς τινα ερημόνησον αυτής προσήγγεισε
μια βρατσέρα πειρατική. Η νησίς κατοικείται υπό ποιμένων τινών, παρ’ ών οι
πειραταί αφήρεσαν τέσσερα πρόβατα καί 40 οκάδας τυρού, μεθ΄ό επιβάντες του
πλοίου απέπλευσαν κατευθυνόμενοι πρός τας Κυκλάδας. Το εν Βόλω σταθμεύον
τορπιλλοβόλον, κυβερνώμενον υπό του Δ.Δημοπούλου, απέπλευσε πάραυτα προς
καταδίωξιν των πειρατών, ειδοποιήθησαν δε και αι αρχαί Κυκλάδων περί της
εμφανίσεως του πειρατικού πλοίου.
ΙΠΤΑΜΕΝΟΙ ΔΙΣΚΟΙ
ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΝΙΤΣΑΣ
Εις τον δήμο Καλλιέων του νομού Φωκίδας βρίσκεται το χωριό Αθανάσιος Διάκος
του οποίου η αρχική ονομασία ήταν Άνω Μουσουνίτσα. Αυτό είμαι σε θέση να το
γνωρίζω χάρι στον γνωστό συγγραφέα Πάνο η Πητ Κουτρουμπούση, ο οποίος γεννήθηκε
μεν στη Λειβαδειά αλλά έλκει την καταγωγή από την ηρωική Μουσουνίτσα. Έχει
μάλιστα γράψει και ένα σύντομο διήγημα εμπνευσμένο από τον τόπο καταγωγής του
με τίτλο «Ιπτάμενοι δίσκοι υπεράνω της Μουσουνίτσας».
ΠΕΡΙΠΛΕΓΜΕΝΟΣ
Ήταν περιπλεγμένος. Οι σκέψεις του είχαν τη μορφή μιας μακράς σειράς
συμφώνων. Ήταν κάτι σαν γκδρμστλνπρτ. Όταν προσπαθούσε να τις βάλει σε τάξη το
μόνο που κατάφερνε ήταν να αντιστρέψει τη σειρά των γραμμάτων. Γίνονταν
δηλαδή κάτι σαν τρπνλτσμρδκγ. Θα μπορούσε να το ονομάσει η συμφωνία των
συμφώνων. Πιθανώς και ασυμφωνία των συμφώνων. Ανάλογα από ποια πλευρά το έβλεπε
κανείς. Το σίγουρο ήταν ότι όλα αυτά τα σύμφωνα είχαν μπει για τα καλά στη ζωή
του.
ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ
Είχε αναπτύξει μια δική του θεωρία για το τσιγάρο. Έλεγε ότι άμα καπνίζεις
λίγο μπορεί να πάθεις καρκίνο, αλλά άμα καπνίζεις πολύ δεν παθαίνεις τίποτα
γιατί ο πολύς καπνός τα καίει τα άρρωστα κύτταρα και τους δημιουργεί ασφυξία.
Την έλεγε στους φίλους του στο καφενείο οι οποίοι τον άκουγαν κουνώντας το
κεφάλι τους επιδοκιμαστικά. Μετά άναβαν όλοι τους από ένα τσιγάρο και
προσηλώνονταν στις ειδήσεις στην τηλεόραση.
ΟΙ ΓΑΤΕΣ
Μέσα από το παράθυρο του σπιτιού παρατηρούσε τις γάτες. Τις έβλεπε να
κοιμούνται, να τρώνε, να παίζουν, να κυνηγιούνται και να κυνηγούν (κυρίως
πουλιά), να σκαρφαλώνουν (στους τοίχους, στη νερατζιά), να τσακώνονται, να
ερωτοτροπούν...Αυτό στη γλώσσα της επιστήμης λέγεται ηθολογία, δηλαδή η
παρατήρηση της συμπεριφοράς των ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον. Ήταν κατά
κάποιον τρόπο ηθολόγος. (Προσοχή! Όχι ηθικολόγος). Κάτι παρόμοιο έκανε
παλιότερα με τους ανθρώπους. Ήταν την εποχή που περιφερόταν στα καφενεία της
Ευρώπης. Καλυμμένος πίσω από την εφημερίδα του (Herald Tribune, κατά προτίμηση)
παρατηρούσε τους θαμώνες και τους περαστικούς. Έβλεπε τους ανθρώπους στο φυσικό
τους περιβάλλον. Ήταν κι αυτό ένα είδος ηθολογίας. Ήξερε παλιά έναν γνωστό
–νεκρό πλέον- ποιητή ο οποίος είχε μια έντονη γατοφοβία. Μια φορά για να
δικαιολογηθεί γι’ αυτή του την ιδιορρυθμία, του είπε: «Δεν ξέρεις εσύ φίλε μου.
Οι γάτες είναι απόγονοι των τίγρεων».
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Είδε στον ύπνο του ένα υπέροχο σκάφος το οποίο έπλεε σε μια ήρεμη θάλασσα,
ενώ από τα μεγάφωνα ακούγονταν σε χαμηλή ένταση γαλήνιες μουσικές. Όταν ξύπνησε
δεν είχε καμία αμφιβολία ότι αυτό το σκάφος συμβόλιζε τη Μόνικα, της οποίας
είχε να ακούσει νέα από καιρό.
ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ
ΟΠΕΡΑΣ
Το ζευγάρι που είχε καταλάβει μια σκοτεινή γωνία στο επάνω διάζωμα των
ορθίων, στην περίφημη όπερα της Βιέννης, δεν έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τα
δρώμενα στη σκηνή. Στο τρίτο μέρος του Τροβατόρε, όταν ο Giorgio Lamberti τραγουδούσε
...era gia figlio prima d’amarti
non puo fremarmi il tuo martir.
Madre infelice, corro a salvarti,
O teco almeno corro a morir!
και η Gabriele
Lechner απαντούσε
non reggo a colpi tanto funesti
oh quanto meglio saria morir!
το αγόρι είχε τραβήξει την κοπέλα επάνω του και περνώντας τα χέρια του μέσα από την μπλούζα τής χάιδευε απαλά το στήθος. Στη συνέχεια γλίστρησε το χέρι του μέσα από το παντελόνι της και έφτασε ψηλαφώντας σε εκείνο το σημείο που η Αναίς Νιν ονομάζει Δέλτα της Αφροδίτης. Αισθάνθηκε το δάχτυλό του να υγραίνεται. Πλησίασε το στόμα του και τη δάγκωσε απαλά στους ώμους. Ακούμπησε τη μύτη του στο δέρμα της και αισθάνθηκε το άρωμά της. Ένα μικρό φιλμ πέρασε γρήγορα από το μυαλό του. Σκηνές από μια έρημη παραλία στο νησί. Αναμονή στο τέρμιναλ του αεροδρομίου. Καφές και κρουασάν στο καφέ Σπερλ. Το κρεβάτι με τα τσαλακωμένα σεντόνια στο διαμέρισμα της Κίρχεγκασε. Βραδινές βόλτες στο Ζίβερινγκ. Φθινοπωρινές εκδρομές στο Κλοστερνόϊμπουργκ. Στο τέλος της παράστασης, όταν άναψαν τα φώτα και το δύσκολο κοινό χειροκροτούσε ενθουσιασμένο, η κοπέλα τίναξε ελαφρά τα μαλλιά της και ίσιωσε με αργές κινήσεις τα ρούχα της. Βγαίνοντας έξω, ο παγωμένος αέρας της Βιέννης τους χτύπησε στο πρόσωπο. Έστριψαν αριστερά στην Κέρτνερστρασε και χάθηκαν μέσα στα στενά της παλιάς πόλης.
Ο ΣΑΡΤΡ
Το Γ’ τριμελές πλημμελειοδικείον κατεδίκασεν εις φυλάκισιν 3 ½ μηνών
έκαστον και εις χρηματικήν ποινήν 30 χιλ. Δραχμών τους αδελφούς Δημητράκου της
ομωνύμου εκδοτικής εταιρίας και τον μεταφραστήν κ. Οθ. Αργυρόπουλον, διότι
έθεσαν εις κυκλοφορίαν άσεμνον βιβλίον του Γάλλου υπαρξιστού φιλοσόφου Ζάν Πώλ
Σάρτρ υπό τον τίτλον «Ο τοίχος».
Ο ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ
Συνήθιζε να μπαίνει στις ιστοσελίδες των διεθνών αεροδρομίων και να βλέπει
τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις των πτήσεων. Τη συγκεκριμένη μέρα, για
παράδειγμα, από το αεροδρόμιο των Βρυξελλών η πτήση για Πράγα (ο Κάφκα, το
Γκόλεμ, η Μάλα Στράνα, ο Σμέτανα, ο Γιαν Μάζαρικ) αναχώρησε στις 15:20, ενώ
εκείνη για Βιέννη (το καφέ Σπερλ, μια ηλικιωμένη κυρία που βγάζει βόλτα το
σκύλο της, το σπίτι στο Ζίβερινγκ, η Μόνικα, κυρίως η Μόνικα) στις 18:25. Η
πτήση από Νέα Υόρκη (χμμμ..), αντίθετα που επρόκειτο να αφιχθεί στις 9:15,
ματαιώθηκε λόγω κακοκαιρίας. Δεν συνέβη το ίδιο όμως με την πτήση από Κόνακρι
(η Μαριαμά, εβένινη καλονή, οπλισμένοι στρατιώτες σε ξαφρίζουν το βράδυ στα
σημεία ελέγχου, μια διάχυτη αίσθηση κινδύνου) που έφτασε κανονικά στις 5:20.
Κανονικά έφτασε και η πτήση από Καζαμπλάνκα (ο Μπόγκι, το καφέ Ρικς) στις
15:55. Πηγαίνοντας βοριότερα, στο αεροδρόμιο του Όσλο, η εσωτερική πτήση για
Τροντχάιμ (πολύ κρύο, η Τρούντα, εκδρομή στη Νάμσος) αναχώρησε στις 15:25 ενώ
εκείνη για Παρίσι (μια τυχαία συνάντηση στις όχθες του Σηκουάνα, πολλά μουσεία,
οι τουρίστες στο Ντε Μαγκό) στις 16:55. Ερχόμενοι στα δικά μας, στο αεροδρόμιο
της Αθήνας η πτήση από Βρυξέλλες (η Κομισιόν,οι μπίρες, ο Αρχιδούκας, παλιότερα
η Εϊνάτ, βραδυνή έξοδος στην Αμβέρσα) έφτασε στις 16:45 με είκοσι λεπτά
καθυστέρηση ενώ εκείνη από Ντουμπάι (μόνο ηλίθιοι πηγαίνουν στο Ντουμπάι) στις
13:20. Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά είδε ότι η πτήση από Λονδίνο (παλιότερα
ίσως, τώρα πλέον όχι) έφτασε στις 13:30. Με αυτό τον τρόπο κατάφερνε να
ταξιδεύει σε προορισμούς κοντινούς αλλά και μακρινούς χωρίς να απομακρύνεται
από το σπίτι του και κυρίως χωρίς να ξοδεύει μια περιουσία.
Η ΜΕΓΑΛΗ
ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ
Λονδίνον, 14- Η μεγαλυτέρα απογευματινή εφημερίς του Λονδίνου «Ηβνινγκ
Νιούζ» δημοσιεύει σήμερον εις την πρώτην σελίδα της δακτυλογραφημένην επιστολήν
των ληστών της αμαξοστοιχίας, την οποίαν υπογράφει κάποιος «Τσάρλυ». Η επιστολή
αυτή, που παρεδόθη εις την Σκότλαντ Γυάρντ αναφέρει τα εξής: «Αναφορικώς με την
μεγάλην ληστείαν του τραίνου, διαμαρτυρόμεθα εντόνως διά την απάτην των
αγγλικών αρχών που προσπαθούν να διαπράξουν εις βάρος μας. Προς ενημέρωσίν σας
και προς ενημέρωσιν οιουδήποτε ενδιαφερομένου προσώπου, σας πληροφορούμεν ότι
το ποσόν που συναποκομίσθη εκ της επιχειρήσεώς μας αυτής ανέρχεται εις
2.095.324 λίρας και όχι εις 2.600.000 ως ισχυρίζονται αι ανωτέρω αρχαί. (...)»
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Απέφευγε να ανοίγει την τηλεόραση ιδίως σε ώρες ειδήσεων και ενημερωτικών
εκπομπών. Ο λόγος ήταν ότι φοβόταν μήπως διάφοροι μαφιόζοι, εκβιαστές,
διαπλεκόμενοι και γενικώς ύποπτοι χαρακτήρες που εμφανίζονταν στα τηλεοπτικά
παράθυρα ορμούσαν από την οθόνη μέσα στο σπίτι του και του τσουρνεύανε τα
υπάρχοντα.
ΣΚΗΝΗ ΣΤΟ
ΔΡΟΜΟ
Περπατούσε μπροστά του στο δρόμο λικνιζόμενη επάνω στα μυτερά τακούνια της.
Θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει τακουνάτη ή τακουνόβια ή ακόμη και τακουνόψυχη.
Επίσης τακούνοβα (δάνειο από τη σλαβική), τακουνοπούτανο, τακουνοτσαχπίνα,
τακουνογαργαλιάρα και γιατί όχι τακουνομπιρμπιλιάρα. Αργά αλλά σταθερά ο ήχος
των τακουνιών απομακρύνθηκε και χάθηκε μέσα στο πλήθος. «Τακούνια
απομακρύνσεων» για να παραφράσουμε τη γνωστή ποιήτρια.
ΣΤΗ ΣΥΡΟ
Και εδώ πεινάσαμε στην Κατοχή αλλά δεν πέθανε κόσμος όπως στη Σύρο. Στη Σύρο
πέθανε πολύς κόσμος...
ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Τον Ιούνιο του 2008 δικάστηκε στην Ισημερινή Γουινέα για απόπειρα
πραξικοπήματος ο Σάιμον Μαν. Ο Μαν υπήρξε στέλεχος των ειδικών δυνάμεων της
Βρετανίας, πριν ακολουθήσει καριέρα μισθοφόρου. Στην ίδια υπόθεση βρέθηκε
εμπλεκόμενος και ο σερ Μαρκ Θάτσερ, κάτοικος Νότιας Αφρικής, τυχοδιώκτης και
γιος της Μάργκαρετ Θάτσερ. Αυτό που δεν είχαν καταλάβει ο Μαν, ο Θάτσερ και η
παρέα τους ήταν ότι η εποχή των μισθοφόρων στην Αφρική τελείωσε με τη λήξη του
ψυχρού πολέμου. Θα έπρεπε όμως να είχαν διδαχτεί κάτι από το πάθημα ενός
διάσημου συναδέλφου τους ονόματι Μπομπ Ντενάρ. Εκτός αυτού, ένα μήνα πριν από
τη δίκη του Μαν είχε παγιδευτεί και συλληφθεί από τους Αμερικανούς στην
Ταϊλάνδη ο περίφημος Βίκτορ Μπουτ. Ο πατέρας του Μπουτ είχε διατελέσει
διοικητής της KGB στο
Τατζικιστάν την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Ο υιός Μπουτ εξελίχθηκε στο
μεγαλύτερο έμπορο όπλων στην Αφρική και σε άλλες περιοχές του κόσμου.
Συνεργαζόταν με όποιον μπορούσε να πληρώσει για τις υπηρεσίες του. Οι ίδιοι οι
Αμερικανοί τον είχαν χρησιμοποιήσει σε κάποιες βρωμοδουλειές. Με αυτή την
έννοια είναι μυστήριο γιατί τον συνέλαβαν. Ίσως ήθελαν να έχουν μαζί του μια
φιλική κουβεντούλα. Στη διάρκεια του πολέμου στη Σιέρα Λεόνε δραστηριοποιήθηκαν
εταιρείες μισθοφόρων με ονόματα όπως Executive Outcomes και Sandline International. Πίσω από αυτές
τις εταιρείες βρίσκονταν λίγο πολύ οι ίδιοι άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν
διαφορετικά ονόματα. Από την πλευρά των ανταρτών του RUF διέπρεψαν πολέμαρχοι με παρωνύμια
όπως Σαμ «Μοσκίτο» Μποκάρι, Ράμπο και Σούπερμαν. Λέγεται ότι ο Μποκάρι
εκτελέστηκε με εντολή του προέδρου της Λιβερίας Τσαρλς Τέιλορ όταν άρχισε να
παίρνει υπερβολικές πρωτοβουλίες. Στη διάρκεια του ίδιου πολέμου είχε απαχθεί
από τους αντάρτες ένας Ισπανός ρεπόρτερ της εφημερίδας El Mundo. Για να πετύχουν την
απελευθέρωσή του οι Ισπανοί απευθύνθηκαν στις μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας.
Με δεδομένο ότι η Σιέρα Λεόνε ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Βρετανίας και η
Γαλλία είχε μικρή παρουσία εκεί αυτό ακούγεται λίγο περίεργο. Προφανώς οι
Ισπανοί ήξεραν κάτι που δεν ήταν ευρέως γνωστό. Ήξεραν ότι ο πρόεδρος της
γαλλόφωνης Μπουρκίνα Φάσο, Μπλεζ Κομπαορέ, συνεργαζόταν με το RUF για λογαριασμό του Τσαρλς Τέιλορ
αλλά και του Μουαμάρ Καντάφι. Όλα αυτά ακούγονται ενδιαφέροντα, αλλά καλό είναι
να μη τα σκαλίζει κανείς γιατί μπορεί να βρει κανένα μπελά.
DR LIVINGSTONE, I PRESUME. SIR HENRY MORTON STANLEY
Sir Henry Morton
Stanley's early life appears to have been a mix of poverty, adventure and
make-believe. Stanley was actually born John Rowlands in the Welsh county town
of Denbigh in1841. His teenage mother Elisabeth Parry registered the birth of
"John Rowlands, Bastard", at St. Hilary's Church. Shortly after his
birth, Elisabeth abandoned the care of her son to his grandfather, but
unfortunately he died just a few years later and so at the tender age of six,
John Rowlands Jnr.was despatched to the workhouse at nearby St. Asaph. It was
also around this time that John Rowlands Snr. is said to have died whilst
working the fields; he was seventy-five.Any parent left alive may have been
just a little concerned at the reports of the day concerning the St. Asaph
Workhouse, where according to one 1847 source, male adults "took part in
every possible vice". Apparently untroubled by such unsavoury goings-on,
John Rowlands Jnr. appears to have received a sound education in the workhouse,
developing into an avid reader. At seventeen, John signed up as a cabin boy
onboard an American freighter and jumped ship shortly after it docked at New
Orleans. There he invented a new identity for himself. Henry Stanley was a
wealthy local cotton merchant and John took his name claiming to be his adopted
son, although it is unlikely that the two ever met.Under his new name, Stanley
joined the Confederate Army following the outbreak of theAmerican Civil War in
1861 and fought at the battle of Shiloh. After being captured he quickly
changed sides and enlisted in the Union Army. Perhaps preferring a life at sea
he appears to have deserted the Union Army and joined the federal navy serving
as a clerk onboard the frigate Minnesota, before he eventually jumped that ship
as well. In the years that followed, Stanley toured the America Wild West,
working as a free-lance journalist, covering the many battles and skirmishes
with the Native American Indians. He also went to Turkey and Asia Minor as a
newspaper correspondent reporting on Lord Napier's British military foray into
Abyssinia. Although Stanley had become a special correspondent for the New York
Herald some years earlier, it was not until October 1869 that Stanley received
his orders from the then editor of the paper, James Gordon Bennett, to find
Livingstone. Nothing had been heard of the great Scottish missionary-explorer
for almost a year, when he was reported to be somewhere near Lake
Tanganyika.Setting off on his quest, Stanley first dropped by Egypt to report
on the opening of the Suez Canal. Travelling through Palestine, Turkey and
India he eventually arrived on the east coast of Africa near Zanzibar. In March
1871, decked out in dazzling white flannels and mounted atop a thoroughbred
stallion Stanley set out on his 700 mile overland trek. A small army of guards
and bearers brought up the rear. The trials associated with African travel soon
became obvious as only days into the adventure Stanley's stallion died, the
result of a tsetse fly bite. Vital supplies were lost as native bearers
deserted the expedition and for those that stayed, a host of exotic diseases
took a heavy toll. Tribes of warring natives showered the unwelcome visitors
with spears and poisoned arrows. One set of flesh-hungry warriors even pursued
the expedition shouting niama, niama (meat, meat), a tasty dish apparently when
boiled and served with rice! Stanley's expedition travelled 700 miles in 236
days before finally locating an ailing David Livingstone on the island of Ujiji
near Lake Tanganyika on 10th November 1871. On first meeting his hero
Livingstone, Stanley apparently tried to hide his enthusiasm by uttering his
now famous, aloof greeting: "Doctor Livingstone, I presume". Together
Livingstone and Stanley explored the northern end of Lake Tangayika but
Livingstone, who had been travelling extensively throughout Africa since 1840,
was now suffering the ill-effects. Livingstone eventually died in 1873 on the
shores of Lake Bagweulu. His body was shipped back to England and buried in
Westminster Abbey - Stanley was one of the pall-bearers. Stanley decided to
continue Livingstone's research on the Congo and Nile river systems and started
his second African expedition in 1874. He journeyed into central Africa
circumnavigating Victoria Nyanza, proving it to be the second-largest
freshwater lake in the world, and discovered the Shimeeyu River. After sailing
down the Livingstone (Congo) River, he reached the Atlantic Ocean on 12th
August 1877. Stanley's three white travelling companions, Frederick Barker,
Francis and Edward Pocock, along with expedition's dogs from Battersea Home,
all died during the gruelling 7,000-mile long trek.It was following this
expedition that King Leopold II of Belgium employed Stanley to "prove that
the Congo basin was rich enough to repay exploitation". Stanley returned
to the area establishing the trading stations that would ultimately lead to the
founding of the Congo Free State in 1885. Leopold's exploitation of the
country's natural resources was dubbed "the rubber atrocities" by the
international community of the time. It was Stanley's third and last great African
adventure of 1887-89 that was the subject of much controversy, when one member
of the expedition bought an 11-year-old native girl for the price of a few
handkerchiefs. James Jameson, the heir to an Irish whiskey empire, gifted the
girl to a tribe of local cannibals so he could watch her being dismembered,
cooked and eaten, while he recorded the events in his sketch book. Stanley was
sickened and furious when he eventually found out what had happened, by which
time Jameson had already died of fever. He said of Jameson that he may not have
been originally wicked. Africa and its horrors had dehumanised him.By 1890
Stanley had settled in England, although he did spend months in both the United
States and Australia on lecture tours. Following his knighthood in 1899,
Stanley sat as a Unionist MP for Lambeth from 1895 to 1900. He died in London
on 10th May 1904. Stanley was considered the most effective explorer of his
day, and it was he who undoubtedly paved the way for colonial rule throughout
the areas he explored and charted. Stanley's publications include his diary,
How I found Livingstone, and his account of his journey to the sources of the
Nile, Through the Dark Continent (1878). In Darkest Africa (1890) is the
story of Stanley's 1887-89 expedition.
Γιώργος Σωτηρέλλος
